Η Ζαχάρω,μια πανέμορφη περιοχή στην Νοτιοδυτική πλευρά της Πελλοποννήσου,καταστράφηκε από την φονική πυρκαιά της 24/08/2007.Μια πυρκαιά,που τώρα δεν μπορούμε να σκεφθούμε αιτίες και αφορμές για την δημιουργία της,αλλά να αναλογισθούμε τα αποτελέσματα που άφησε πίσω της.Τα είδαμε και τα ζήσαμε:
-Είδαμε τα καμμένα κορμιά και ζήσαμε τον θρήνο για τους καμμένους συγγενείς,τους φίλους,τους γνωστούς,ένας θρήνος που έβγαινε μέσα από τις ψυχές μας και τον ενώναμε για να γίνει ποιο γοερός.Ετσι το αισθανόμασταν.
-Ειδαμε πανέμορφα μέρη,με πλούσια βλάστηση,γεμάτα πεύκα,ελιές και τρεχούμενα νερά,να μετατρέπονται σε "κρανίου τόπο".
-Είδαμε και ζήσαμε την απόγνωση των απλών κατοίκων της περιοχής,για το χαμένο βιός τους.
Αλλά είδαμε,όμως και την αισοδοξία.Αισιοδοξία που ποτέ δεν έλλειψε από αυτούς.
"Εμείς να είμαστε καλά και θα τα ξαναφτιάξουμε".
Αυτό ακούμε συνέχεια από τους κατοίκους.
Είδαμε και την περηφάνεια τους.
Ενώ έχουν καεί,και έχουν υποστεί σημαντικές καταστροφές,ελάχιστοι αποδέχονται την υλική βοήθεια,που αφειδώς αποστέλλεται από όλα τα μήκη και πλάτη της γής.
Δεν τους αφήνει η περηφάνεια.Βαρβάτοι νυκοκυραίοι ήτανε όλοι τους.Τους έτυχε μια αναποδιά,δεν το βάζουν κάτω.Κοιτάζουν πάντα μπροστά.Ποτέ όμως πίσω.
Μπράβο τους.
