Είναι το σημείο που συναντώνται η ακαμψία ενός δικαστικού και η αυταρχική, αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά ενός σχολείου. Είναι η κυριαρχία του σύννομου πάνω στην ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Είναι εκεί που η νομολαγνεία και η νομοφοβία μας κάνει να ξεχνάμε τον εκπαιδευτικό λειτουργό και τις παιδαγωγικές ανοχές που μας δίδει η εκπαιδευτική μας ιδιότητα.
Και για να μην νομίζεται ότι είμαι υπερβολικός ας διαβάσουμε μαζί την περίπτωση.
Μαθητής της Α Λυκείου στην Λευκίμμη χάνει τον χρόνο του επειδή είχε περίπου 90 απουσίες από τις οποίες 54 αδικαιολόγητες. Εφαρμόζει ο σύλλογος διδασκόντων πιστά τον νόμο.
Την επόμενη χρονιά ξανά στην Α Λυκείου ξαναχάνει τον χρόνο του για 118 απουσίες επειδή είχε τέσσερις παραπάνω από το όριο. Ξανά ο σύλλογος εφαρμόζει πιστά τον νόμο. Ανεξάρτητα αν 6 απουσίες έγιναν χωρίς την θέληση του μαθητή (αποβολή από τον Λυκειάρχη), Ανεξάρτητα εάν 35 απουσίες έγιναν διότι ο μαθητής 10 μέρες νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο.
Και μέχρι εδώ ας πούμε καλά, τηρήθηκε ο «νόμος». Παρόλο που είναι σε όλους γνωστό ότι τέτοιες οριακές περιπτώσεις εκείνο που υπερισχύει στο 99% των περιπτώσεων είναι η συνεκτίμηση και άλλων στοιχείων, η παιδαγωγική διάσταση του θέματα και η δυνατότητα μίας δεύτερης ευκαιρίας στον μαθητή. Αυτό τουλάχιστον από την 25ετη εμπειρία μου γνωρίζω.
Όμως έχει και συνέχεια. Οι γονείς του μαθητή προσφεύγουν στην δικαιοσύνη. Και το Δικαστήριο αναστέλλει προσωρινά την απόφαση του Συλλόγου διδασκόντων.
Ο μαθητής προάγεται στην Β Λυκείου κανονικά με εξετάσεις, ανακοινώνεται αποτέλεσμα από το σχολείο, παρακολουθεί την Β Λυκείου κανονικά, προάγεται στην Γ Λυκείου κανονικά, παρακολουθεί μέχρι τον Φεβρουάριο κανονικά την Γ Λυκείου και τότε συμβαίνει το «θαύμα».
Έρχεται το δικαστήριο και χωρίς να λάβει υπόψιν του την μέχρι τώρα πορεία του μαθητή δικαιώνει την παλαιά απόφαση του Συλλόγου διδασκόντων. Εφαρμόζει και εδώ «πιστά» τον νόμο. Τα γεγονός ότι καθυστέρησε δύο χρόνια να βγάλει απόφαση, χωρίς να έχει ευθύνη ο μαθητής, ότι ο μαθητής απέδειξε με τις πράξεις του, την ικανότητά του να προαχθεί στην Β Λυκείου, αλλά και στην Γ Λυκείου, δεν μέτρησε καθόλου. Εκείνο που απασχολούσε τον Δικαστή ήταν η «πιστή» και αυταρχική εφαρμογή των διατάξεων.
Και δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Ο Σύλλογος διδασκόντων άρον άρον παίρνει την απόφαση να επανέλθει ο μαθητής στην Α Λυκείου. Τι να κάνει και αυτός, πρέπει να «εφαρμόσει την απόφαση». Τι θέλετε να διακινδύνευση η θέση μας στο Δημόσιο ή μήπως να διακινδύνευση μία αρνητική έκθεση αξιολόγησης από τον ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ; Τώρα πως είναι δυνατόν παιδαγωγικά, ο ίδιος σύλλογος, να προάγει έναν μαθητή και να τον κρίνει ικανό να φτάσει στην Γ Λυκείου, αλλά από την άλλη διοικητικά και αυταρχικά να τον τιμωρεί, μόνο μία λέξη υπάρχει «ΕΛΕΟΣ».
Και αν ο δικαστής δεν το «σκέφθηκε» και πήρε αυτήν την απόφαση εμείς συνάδελφοι οφείλαμε ως εκπαιδευτικοί λειτουργοί να το μετρήσουμε και να μην παίζουμε με την ζωή ενός νέου ανθρώπου. Να μην του ζητάμε να γράψει διαγώνισμα τις Α Λυκείου, όταν γνωρίζουμε ότι μέχρι προχθές φοιτούσε στην Γ Λυκείου. Να μην τον ειρωνευόμαστε λέγοντας του, πως του φαίνονται οι νέοι συμμαθητές του. Έπρεπε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να αρνηθούμε να εφαρμόσουμε αυτήν την απόφαση. Να μην αποδεχθούμε απειλές από την διοίκηση του σχολείου. Κάτι τέτοιες στιγμές ο καθένας μας «αναμετριέται με το είναι του», που λέει ο ποιητής μας. Τέτοιες στιγμές με την πράξη μας πρέπει να διδάσκουμε στους μαθητές μας, για μπορούμε να τους κοιτάμε στα μάτια. Συνάδελφοι του Λυκείου Λευκίμμης ακόμα δεν είναι αργά.
Τσούκας Διονύσιος
Πηγή: incorfu.gr
