Ο Νίκος και η Μαριγώ,ήταν δύο αδέλφια,ηληκιωμένα,που ζούσαν στην Μάκιστο.Ζούσαν μόνα τους,ευτυχισμένα με μόνη τους παρέα την αγάπη των συγχωριανών τους και τα ζώα τους,που δέθηκαν μαζί τους και τα θεωρούσαν μέλη της οικογενείας τους.Ολα καλά και ευτυχισμένα,μέχρι την αποφράδα ημέρα της 24/08/2007.
Οι φλόγες έφθασαν στο χωριό,έκαιγαν σπίτια,απειλούσαν ανθρώπινες ζωές.Ο άνεμος λυσσομανούσε και οι φλόγες,για πείσμα του ανέμου,θέριευαν περισσότερο,λές και γινόνταν μια ανελέητη μάχη μεταξύ ανέμου και φωτιάς.
Οι κάτοικοι του χωριού,αβοήθητοι σε αυτή την γιγάντια μάχη μάχη των θεριών προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.Πάνω από όλα την ζωή τους.Αυτό έκαναν και ο Νίκος και η Μαριγώ.Προσπάθησαν να σώσουν τη ζωή τους,όχι μόνο της δικής τους αλλά όλης της "οικογένειας".Στην οικογένεια αυτή ανήκε και το γαιδουράκι τους.Μάταια το περιπολικό της Αστυνομίας προσπαθούσε να τους πάρει μαζί του σε ασφαλές μέρος.Το γαιδουράκι,φυσικά,δεν χωρούσε στο περιπολικό.Η φωτιά πλησίαζε επικίνδυνα.Το περιπολικό παρά τις επίμονες προσπάθειες έφυγε άπρακτο.Ο Νίκος και η Μαριγώ,σέρνοντας το γαιδουράκι από το σχοινί του,συνέχισαν πεζοί το δρόμο της μοιραιας διαφυγής,τον δρόμο που τους οδηγούσε η μοίρα τους,το "γραμμένο",όπως θα λέγαμε.Τον δρόμο του θανάτου.
Πέρασαν το εκκλησάκι του Αη Γιώργη.Λίγο πιο πέρα ο θάνατος σταμάτησε και τους τρείς με την μορφή πύρινης λαίλαπας.Τον Νίκο την Μαριγώ και το γαιδουράκι.
Σήμερα,στο σημείο αυτό,το μόνο που θυμίζει την οικτρή εικόνα του χαμού είναι,ένα μικρό εικονοστάσι για τον Νίκο και την Μαριγώ και μια ανθοδέσμη με μαραμένα λουλούδια,πλέον,για το γαδουράκι.
