Γράφει ο:
ΝΙΚΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
MSc-PhD
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ
ΔΗΜΟΥ ΖΑΧΑΡΩΣ
nal@upatras.gr
Μέσα στην δίνη της καταστροφής της 24/08/2007 βρέθηκε και η Μάκιστος.
Η Μάκιστος, το αγαπημένο μου χωριό, ήταν μικρό πανέμορφο, καταπράσινο χωριό του Δήμου Ζαχάρως, 12 χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα. Είναι το πρώτο χωριό που υπέστη τις συνέπειες της αδυσώπητης πάλης της φωτιάς και του ανέμου. Την καταστροφή, την λύπη και την απόγνωση, την απαίσια μυρωδιά του θανάτου.
Αν και εύφορο χωριό, είναι ένα από τα πολλά χωριά της πατρίδας μας, που φέρει πάνω του, ανεξίτηλα, τα σημάδια της αστυφιλίας. Το μόνο που θύμιζε τον έντονο ρυθμό ζωής αυτού του χωριού (ήταν έδρα αγά κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας και λεγόταν Μπαράκου), ήταν μόνο οι μέρες του καλοκαιριού, η περίοδος του μαζέματος των ελιών, οι διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων, έχει μεταναστεύσει στην Αθήνα, στην Αυστραλία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Αγγλία, παντού σε όλο τον κόσμο. Ένα τόσο δα μικρό χωριό έστειλε εργατικά χέρια παντού. Και όπου και αν πήγαν οι Μακισταίοι, πρόκοψαν, μεγαλούργησαν, δε γύρισε κανείς πίσω αναποκατάστατος. Και όχι μόνον αυτό: Από το 1900 περίπου, (από τότε υπάρχουν στοιχεία), μέχρι και την μεγάλη εσωτερική μετανάστευση στη δεκαετία του εξήντα με εβδομήντα, σε εποχές δύσκολες για όλο τον κόσμο και για όλο τον πλανήτη έδωσε πληθώρα επιστημόνων. Κάθε φουγάρο και τρεις επιστήμονες όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο μπάρμπα Θανάσης ο Λαμπρόπουλος. Και όπως μαθαίνω, οι Μακισταίοι δεύτερης γενιάς, παντού αριστεύουν και σήμερα.
Έτσι παρόλο που η στατιστική αλλά και η λογική προέβλεπε ότι η ιστορική αποστολή του μικρού αυτού χωριού θα ολοκληρωνόταν γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα ανετράπησαν τα προγνωστικά και οι προβλέψεις. Όλοι οι απανταχού Μακισταίοι άρχισαν να αποκαθιστούν τον διαρρηγμένο, από το χρόνο, κοινωνικό ιστό, επισκεύασαν τα ταλαιπωρημένα από το χρόνο και την, εξ ανάγκης, εγκατάλειψη σπίτια τους, έκτισαν καινούργια όσοι δεν είχαν, ήλθαν και άλλοι άνθρωποι, με ελάχιστους ιστορικούς και οικογενειακούς δεσμούς με το χωριό και έκτισαν εκεί τα σπίτια τους επισημοποιώντας με τον καλλίτερο τρόπο την επιθυμία τους να γίνουν μέλη αυτής της μικρής «οικογένειας». Έτσι σιγά-σιγά κατασκευάστηκαν αρκετά νέα σπίτια και σχεδόν όλα τα παλιά επισκευάστηκαν. Άλλα σπίτια χρησιμοποιούνταν ως κυρίες κατοικίες και άλλα ως δευτερεύουσες και το χωριό ξαναζωντάνεψε…Πληθώρα εκδηλώσεων και εορτών διοργανώνονταν αρκετές φορές το χρόνο ,μέχρι την 24η Αυγούστου 2007 ,όπου μια απροσδόκητη εξέλιξη άλλαξε άρδην τον ρου της ιστορίας του μαρτυρικού πλέον αυτού χωριού.
Οι πυρκαγιές που ρήμαξαν την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι,που σκότωσαν 67 ανθρώπους και καταστρέψανε περί τα 2.568.000 στρέμματα δάσους και αγροτικής γης, χιλιάδες σπιτιών και αποθηκών, ελπίδες και περιουσίες αναρίθμητων ανθρώπων, εδώ στη Μάκιστο, η μοίρα επέλεξε, να καταστρέψουν τα πάντα. Να αφανίσουν το μικρό αυτό χωριό από το χάρτη. Το καταπράσινο τοπίο, τα γραφικά σπιτάκια του από τόπους ζωής, μετατράπηκαν σε τόπους μυστηρίου για τις επερχόμενες γενιές και τόπους ανάμνησης για τις υπάρχουσες.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα σήμερα 7 μήνες μετά?
Τα λιόδεντρα, που θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες καταπράσινα, έχουν πάρει το κίτρινο χρώμα του χαρτιού… Τα πεύκα είναι κατακόκκινα, σαν να καίγονται ακόμη. Καθώς ανεβαίνει κανείς ψηλότερα, τα χρώματα εξαφανίζονται. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά καρβουνισμένα δέντρα, μαύρα κούτσουρα πάνω σε μικρό χλοοτάπητα που αντικατέστησε την μαύρη γη, για να υποδεχθεί,δειλά, την άνοιξη.
Η πραγματικότητα είναι φρικτή…
Η Μάκιστος είναι ένας τόπος μαρτυρίου. Είναι τόπος παθών για την ίδια τη ζωή. Τόπος που επικρατεί ο πόνος και η απόγνωση από την καταστροφική πυρκαγιά της 24/08/2007 και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Πάνω σε αυτό τον πόνο και την απόγνωση ,μια γνωστή οικογένεια στην χώρα μας, η γνωστή οικογένεια Βαρδινογιάννη, δια της εκπροσώπου της κ. Μαριάννας Βαρδινογιάννη, Πρέσβειρας καλής θέλησης της UNESCO, παγκόσμια γνωστής, που μας τιμά σαν Έλληνες για την ευαισθησία της σε προβλήματα του παιδιού και της οικογένειας, άπλωσε εγκάρδια το χέρι πάνω σε αυτό το πονεμένο χωριό και προσφέρθηκε με όλη της την αγάπη να το βοηθήσει να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του και να ξαναδώσει ζωή στην Μάκιστο, ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ. Αυτό το τονίζω.
Χρέος των κατοίκων της Μακίστου είναι, να προσφέρουν ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη και σε όλη την οικογένεια Βαρδινογιάννη και δεν θα ήταν υπερβολή να σημειώσω ότι η Οικογένεια Βαρδινογιάννη είναι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ο μοναδικός μας συμπαραστάτης, δωρητής και ευεργέτης.
Ο Νοών Νοήτω…
