Γράφει ο:
ΝΙΚΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
MSc-PhD
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ
ΔΗΜΟΥ ΖΑΧΑΡΩΣ
nal@upatras.gr
Ξεκινήσαμε απόστολοι μιας ιδέας και καταλήξαμε πραματευτάδες ….
Παπαφλέσσας
-----------
Δεν ξέρω, αν η σημερινή ημέρα ( 25η Μαρτίου ), η ημέρα που κάθε χρόνο έμελλε να είναι μέρα μνήμης για το Ελληνισμό, μέρα τιμής για τους ήρωες της επανάστασης του 1821, μέρα ευγνωμοσύνης σε ΕΚΕΙΝΟΥΣ, πραγματικά δεν ξέρω, αν αυτός είναι ο λόγος που αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ στο λίγο πριν σήμερα, στο σήμερα και στο αύριο (λίγο ή πολύ) .
25η Μαρτίου. Μέρα γιορτής, μέρα συγκίνησης, μέρα παραδειγματισμού, και τόσα και τόσα άλλα κοσμήματα μπορεί να φορέσει κανείς σε αυτή τη μέρα. Άλλωστε το ρεπερτόριο των πάσης φύσεως τελεταρχών είναι πάμπλουτο από τέτοιου είδους εκφράσεις. Είναι διανθισμένο με τόσα και τόσα κοσμητικά και διακοσμητικά φτιασίδια.
Έτσι και εμείς σαν «πολιτισμένος λαός» εορτάζουμε αυτή την ιστορική μέρα και ως φαίνεται εμείς «ουδέν εδιδάχθημεν». Όμως από καμία ανησυχία δεν πρέπει να διακατεχόμαστε για τούτο. Πραγματικά καμία. Και δεν μας συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ας κοιμόμαστε και κοιμόμαστε, για να μην πω τον ύπνο του δικαίου, που είναι και βαριά κουβέντα , λέω απλά ήσυχα. Αν και δεν έχω από κανένα καμιά εξουσιοδότηση είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν κάνω μεγάλο λάθος ή για να μην αδικήσω κανένα λέω λοιπόν ότι στα πλαίσια ενός μικρού στατιστικού λάθους ότι όλοι σήμερα το βράδυ είμαστε ευχαριστημένοι και ευτυχισμένοι που και φέτος ανταποκριθήκαμε στο «κάλεσμα της μέρας ». Ικανοποιημένοι όλοι και από όλες τις πλευρές . Και αν κανείς δεν έχει πεισθεί ή δεν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ευτυχίας του, έτσι γιατί δεν ασχολήθηκε βρε αδερφέ, θα τον βοηθήσω εγώ. Θα μου πεις γιατί να το κάνεις αυτό. Έτσι και εγώ. Πες πως δεν μου αρέσει να ξέρω ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μου που δεν απολαμβάνουν την ευτυχία τους γιατί για κάποιο λόγο αυτή βρίσκεται στο υποσυνείδητό τους, στο ασυνείδητό τους, ή οπουδήποτε αλλού. Άλλωστε λίγη σημασία έχει αυτό. Για να μην αφήνω λοιπόν κανένα ασυνείδητα ευτυχισμένο θα αναφερθώ στους λόγους που μας έκαναν έστω και μια μέρα ευτυχισμένους. Ποιούς; Μα για ποιους μιλάμε σήμερα. Φυσικά και τονίζω το φυσικά, για να μην δεχθώ ούτε και ίχνος επίπληξης από κανένα Ελληνάρα , μιλάμε για εμάς τους Νεοέλληνες και αν κάποιος θεωρήσει αδόκιμο τον όρο ας τον αλλάξει στο μυαλό του και ας βάλει όποιον θέλει. Και για να ξεμπλέξω με αυτούς τους τύπους προτείνω κιόλας. Ας πούμε, Έλληνες, σκέτο, Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, Απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, γενικά, Απόγονοι του Μέγα Αλέξανδρου, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, ας βάλει ότι θέλει δεν θα τα χαλάσουμε για αυτό.
Έλεγα λοιπόν ότι δεν θέλω να υπάρξουν απορίες, καθόλου, αλλά ούτε και ασάφειες. Έτσι απλά για να καταλαβαινόμαστε και να αποφεύγουμε τις σκέψεις. Και αυτό έτσι απλά γιατί οι σκέψεις διακόπτουν το όνειρο. Και αν δεν υπάρχει όνειρο μην τρομάζετε. Κάποια στιγμή θα’ρθει και αυτό. Ικανοποιημένοι λοιπόν όλοι και για όλα. Και να του λόγου το αληθές. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά, τα εύκολα. Σήμερα λοιπόν κανένας δεν πήγε στη δουλειά του ή και αν πήγε στενοχώρια δεν χρειάζεται. Θα πάρει μια άλλη μέρα ρεπό. Το ότι δεν πήγαμε στη δουλειά μας από μόνο του είναι σημαντικό και ευχάριστο γεγονός. Η εργασία βλάπτει σοβαρά την υγεία και σήμερα αποφύγαμε τέτοιες βλάβες. Μα θα μου πει κάποιος ότι αυτό το φροντίζουμε επιμελώς και τις άλλες μέρες. Σωστό και αυτό, αλλά σήμερα το αποφύγαμε εντελώς ανώδυνα, ακούραστα χωρίς φροντίδα. Θεωρώ λοιπόν σημαντικό αυτό, το ότι δεν κάναμε τίποτα δηλαδή. Oι μαθητές και οι φοιτητές δεν πήγαν για μάθημα. Και τα νήπια δεν πήγαν νηπιαγωγείο. Και αυτό είναι τόσο σημαντικό όσο και σωστό. Μια μέρα ξεκούρασης πρέπει να είναι για όλους. Στη γενέτειρα της δημοκρατίας αυτό που συμβαίνει είναι απόλυτα εναρμονισμένο με τις αρχές της. Προφανώς πρέπει να θεωρείται και αυτονόητο. Γεγονός για μάθημα σεμιναρίου δημοκρατικότητας και ισότητας θα τό’λεγα. Όχι για μας, για μας δεν χρειάζεται. Εμείς το έχουμε εμπεδώσει και το έχουμε κάνει ήδη πράξη. Για άλλους λαούς εννοώ. Αφού δουλειά δεν είχε, διασφαλισμένο αυτό και με το νόμο, κάτι έπρεπε να κάνουμε. Προσοχή όμως στο τι θάπρεπε να είναι αυτό το κάτι. Οπωσδήποτε κάτι light. Να μην θυμίζει δουλειά άρα ξεκούραστο, να μην μας κάνει να πλήξουμε ούτε από μοναξιά ούτε από ανία, άρα κοινωνικό και με ποικίλο περιεχόμενο και να βγάλουμε βρε αδερφέ και αυτή την υποχρέωση, ξέρετε, σε κείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Δεν λέω «ελευθερία μας», γιατί εμείς την κληρονομήσαμε ρε φίλε τι να κάνουμε. Εδώ θα πω και μια κακία όμως όχι για να στενοχωρήσω κανένα. Όχι. Έτσι για να υπάρχει ένας αντίλογος. Η κακία είναι πολύ μικρή τόση δα. Να, θέλω να πω ότι και η σκλαβιά κληρονομείται…
Ξεκινήσαμε με τη σκέψη ότι δεν θα κάνουμε τούτη τη μέρα τίποτα και να που θα χρειαστούμε να κρατήσουμε ατζέντα υποχρεώσεων. Όμως υπάρχει για όλα λύση. Θα ακολουθήσουμε το εορταστικό πρόγραμμα. Όχι δεν θα γιορτάσουμε τίποτα που, ότι γιορτή και νά’ναι, κοστίζει, απλά θα ακολουθήσουμε χαλαρά το τελετουργικό της γιορτής . Στη δοξολογία δε θα πάμε γιατί είναι σχετικά νωρίς και δε χρειάζεται κιόλας. Θα γίνει και χωρίς εμάς. Θα πάμε όμως στην παρέλαση. Εκεί είναι καλά. Και ικανοποιημένοι θα μείνουμε βλέποντας τόσους άλλους που για τον ίδιο σκοπό θα παρευρίσκονται, και περήφανοι για το Έθνος θα αισθανθούμε εκπληρώνοντας το χρέος μας στους ήρωες και δεν θα πλήξουμε αφού την κοινωνική μας «κριτική» θα την κάνουμε, όπως και άλλοι φυσικά, και θα επιδείξουμε ότι θέλουμε, όπως και άλλοι φυσικά και για καφεεεέ !!! θα πάμε μετά, και τα όλα μας ...θα κάνουμε . Αυτή η ιδέα της παρέλασης πραγματικά είναι καταπληκτική. Και όσο το σκέφτομαι το θέμα τόσο περισσότερο ενθουσιάζομαι. Μπορεί να ξεχάσω πράγματα αλλά είναι τόσα πολλά. Σε όλους έχει να προσφέρει κάτι αυτή η παρέλαση. Α! Θα ήταν παράληψη να μην αναφερθώ στη δυνατότητα που παρέχει στους φορείς της εξουσίας. Δεν θέλω να αδικήσω κανένα .Σε όλους ανεξαιρέτως, σε όλους δίνει την ευκαιρία για μια δημόσια εμφάνιση, μια επικοινωνία ας πούμε με το λαό. Και τά’χουν ανάγκη αυτά αυτοί οι φορείς… Εντάξει κάποιοι κουράζονται παραπάνω. Καταθέσεις στεφάνων κάποιοι, ομιλίες οι λιγότερο τυχεροί και τα δύο κάποιοι άλλοι, δε λέω είναι κούραση. Εντάξει τα στεφάνια τα φτιάχνουν άλλοι, τις ομιλίες όμως πρέπει και να τις γράψει κάποιος . Καμιά ανησυχία για όλα υπάρχει λύση. Ας απευθυνθώ λίγο σε αυτούς τους κατ’εξαίρεση εργαζόμενους. Μην περιμένετε όμως να σας τα πω όλα εγώ. Ψαχτείτε και λίγο μόνοι σας . Για φέτος εντάξει θα σας πω εγώ. Η κατάθεση στεφάνων είναι χρήσιμη. Σας το λέω εγώ εγγυημένα και για να σας πείσω σας θυμίζω ότι όλοι image makers λένε σε τέτοιες στιγμές όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω σας, και καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Εκλογές κερδίσατε άρα ξέρετε…Μη γράφω άλλα πάνω σε αυτό γιατί διαβάζουν κι’άλλοι…Με τις ομιλίες όμως τι γίνετε; Για αυτό το θέμα έχω ευχάριστα νέα… Επειδή από μικρός έτρεφα μια συμπάθεια σε αυτές, μου άρεσε να τις ακούω ας πούμε, ή αν δεν με καταλαβαίνει κάποιος, είχα ένα κόλλημα, κάτι τέτοιο, και επειδή κάτι μου έχει μείνει ακόμα το θέμα, έχω παρατηρήσει και το λέω υπεύθυνα είναι είδος, «επικοινωνίας», προς εξαφάνιση. Και καλά κάνουν οι αρμόδιοι για αυτό. Άλλωστε είναι κουραστικές για όλους…Αν όμως κάποιος έχει την ατυχία να μην μπορεί να αποφύγει την εκφώνηση ενός πανηγυρικού ή βρεθεί στην τραγικά δύσκολη θέση να μην μπορεί να αποφύγει την εκφώνηση μιας ολόκληρης ομιλίας, δεν του συμπαρίσταμαι, όχι δεν χρειάζονται κλάματα. Απλά πηγαίνει στο βιβλιοπωλείο και αγοράζει ένα βιβλίο με ομιλίες. Προσοχή όμως η κατάλληλη ομιλία στην κατάλληλη μέρα. Μην γίνει κα’να μπέρδεμα και διαβάσουμε άλλα αντί άλλων π.χ. Μην μπλέξουμε το Έπος του 1940 με την 25η Μαρτίου. Ξέρω δε γίνονται τέτοια πράγματα αλλά εγώ θέλω να είμαι κύριος απέναντί σας. Ξέχασα κάτι σχετικά με την κατάθεση στεφάνων και το θεωρώ πολύ σημαντικό. Υπάρχει μια δυσάρεστη έκπληξη ή μάλλον δύο. Όταν η μπάντα παίζει τον Εθνικό ύμνο και όταν πρέπει να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή εις μνήμην των πεσόντων πρέπει να καθόμαστε προσοχή και να μην μιλάμε. Και τα δύο δύσκολα και δυσάρεστα. Εντάξει να την κάνεις θα μου πεις αυτή τη θυσία. Αλλά αν τη στιγμή εκείνη σού’ρχετε να βήξεις η να σχολιάσεις κάποιον ή κάποια που στη δίνει και δεν θέλεις να του (ή της) τη χαρίσεις, μήπως και το ξεχάσεις μετά, τι κάνεις; Πως το αντέχεις αυτό; Και εδώ υπάρχει λύση. Το κάνεις. Άλλωστε έτσι κάνουν όλοι. Αλλά προσοχή με κάποιο τακτ.
Την υπόλοιπη ημέρα κλασσικά τηλεόραση… Αυτή δεν κάνει αργία. Σεβαστόν. Αυτή έχει σοβαρή αποστολή. Λειτούργημα. Έχει να δείξει τις τελετές, τους τελετάρχες, τους επισήμους, τους χειροκροτητές, το αλαλάζον πλήθος, τους πάντες, τα πάντα. Όλοι και όλα έχουν θέση σε αυτό το κουτάκι. Τα πάντα χωράνε αρκεί να πουλάνε. Σκεφτείτε μέχρι και ο Παπαφλέσσας χώρεσε. Μα θα μου πεις τον έβαλε για να τον τιμήσει. Όχι φυσικά. Και αν το σκέφτηκες να σου φύγει αμέσως. Δεν θέλω τέτοιες επιπολαιότητες από σένα. Τον έβαλε για να τον κόβει κάθε πέντε λεπτά και να διαφημίζει το fame story , τη λάμψη , σοκολάτες, παγωτά και ότι άλλο φανταστείς. Μα θα μου πεις διαφημίσεις βάζει συνέχεια. Είχε ανάγκη τον Παπαφλέσσα; Σωστό και αυτό αλλά και το άλλο έχει τη σημειολογία του. Σκέψου λίγο ή μάλλον πολύ και θα καταλάβεις….
Και το είπα κάτι θα ξεχάσω. Οι εφημερίδες ανήμερα της Εθνικής επετείου, της παλιγγενεσίας του Έθνους και των τόσων άλλων ωραίων και βαρύγδουπων που γράφονται και λέγονται, άλλωστε γιατί να τσιγκουνευτούμε σε αυτά, αφού έχουμε τόσο πλούσια γλώσσα, παρεμπιπτόντως υπενθυμίζω κληρονομιά και αυτό, οι εφημερίδες λέω δεν εκδίδονται. Και μη βιαστεί να πει κανείς από σεβασμό στους ήρωες, ή κάτι τέτοιο. Αυτό το γεγονός είναι ενταγμένο στα πλαίσια της αργίας που λέγαμε. Όμως έχει και την καλή του πλευρά. Γιατί φανταστείτε πρωτοσέλιδο (και ελπίζω να μην το κάνουν αύριο) τον Κολοκοτρώνη ή τον Παπαφλέσσα ή τον Καραϊσκάκη και δεν ξέρω ποιον να πρωτομνημονεύσω, φαντασθείτε λέω κάποιον από Αυτούς στην πρώτη σελίδα δίπλα-δίπλα με το διαφημιζόμενο CD κάποιου (ή κάποιας) «καλλιτέχνη» του x ξενυχτάδικου, ή κάποιο γιαούρτι ή δεν ξέρω τι.
Γιατί αν θέλουμε να έχουμε ως Έθνος και ως κράτος μέλλον, Αυτούς πρέπει να τους έχουμε σε εξέχουσα θέση στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, στην ψυχή μας. Να σταθούμε με ευλάβεια και σεβασμό απέναντι σε αυτούς που με το αίμα τους, και με το σώμα τους έβαλαν τα θεμέλια και στη συνέχεια έχτισαν τη σύγχρονη Ελλάδα. Αυτούς που ως πραγματικοί απόγονοί τους, ως Έλληνες και όχι ως νεοέλληλες, (το μικρό νι δεν είναι τυπογραφικό λάθος) πρέπει να έχουμε ως παράδειγμα προς μίμηση. Αυτούς που με τα οράματά τους και με τις ιδέες τους καθόρισαν την τύχη του Έθνους. Αυτούς που με το αίμα τους έγραψαν την Ελληνική Ιστορία.
Και μια λεπτομέρεια όχι πως δεν είναι γνωστό αλλά μού’ρθε να το πω: Ο σεβασμός και τα τοιαύτα κερδίζεται ή (και) απονέμεται, δεν αιτείται και η όποια στάση μας τιμά ή όχι εμάς …
Αν θέλουμε λοιπόν να αποτίσουμε πρώτα φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης σε Εκείνους και για να συνεχίσουμε στο δρόμο που εκείνοι χάραξαν πρέπει να προσδιορίσουμε τα δικά μας οράματα, τις δικές μας Θερμοπύλες, το δικό μας Μανιάκι. Πως και πότε θα το κάνουμε αυτό; Υπάρχει και για αυτό λύση. Απλή αλλά θέλει λίγο χρόνο….
…μπαμπά όταν η τηλεόραση δείξει τον Παπαφλέσσα τη στιγμή που τον φιλάει στο μέτωπο ο Ιμπραήμ θέλω να με ξυπνήσεις να το δω….το είδε και ξανακοιμήθηκε.
…γιατί το
«ξεκινήσαμε απόστολοι μιας ιδέας και καταλήξαμε πραματευτάδες»
που είπε ο Παπαφλέσσας είναι περισσότερο επίκαιρο σήμερα παρά ποτέ άλλοτε…
