Ο πιτσιρίκος στέκεται μπροστά στο ασανσέρ μαζί με τη μητέρα του. Μιλούν χαμηλόφωνα. Περιμένουν ώρα, γιατί ο ανελκυστήρας είναι συνεχώς γεμάτος. Η αναμονή φέρνει την κουβέντα.
Και από τα ανοιχτά παράθυρα του τετάρτου ορόφου μία δυσάρεστη μυρωδιά από κάτουρα. Ανθρώπινα...
Πώς φτάσατε εδώ;
«Μην τα ρωτάτε. Την πρώτη φορά ήθελε να τον συνοδέψει η Αστυνομία. Είχε τρομοκρατηθεί...».
Σας ρώτησε τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εδώ κάτω;
«Φυσικά. Και χρειάστηκε να του εξηγήσω...».
Πώς όμως να εξηγήσεις την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας σε ένα παιδί; Τι να του πεις όταν για να φτάσει στο κεντρικό κατάστημα του ΙΚΑ, στην πλατεία Θεάτρου, είναι αναγκασμένο να περπατάει στη μέση του δρόμου, γιατί πεζοδρόμια, σκάλες εισόδων και στοές είναι γεμάτες νέους ανθρώπους, σωριασμένους, με τις σύριγγες καρφωμένες σε όλα τα σημεία του σώματός τους;
Πώς να μιλήσεις για τις 17.000 δόσεις ναρκωτικών που υπολογίζεται ότι διακινούνται καθημερινά γύρω από τον Οργανισμό Καταπολέμησης Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) στη Σοφοκλέους;
Τι του λες για το χρηματιστήριο των ανθρώπινων αξιών που χτυπά καθημερινά «λίμιτ ντάουν», εγκλωβίζοντας στα πλοκάμια του χιλιάδες μετανάστες και τοξικοεξαρτημένους στερημένους από κάθε προοπτική; Μενάνδρου, Σαπφούς, Σοφοκλέους, Ευριπίδου, Επικούρου.
Ονόματα ένδοξα δρόμων γύρω από την πλατεία Θεάτρου, το «σημείο μηδέν» της σύγχρονης Αθήνας, η μεταολυμπιακή κληρονομιά της... *
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
