Μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, πολύ πιο ζωηρή από τα συνηθισμένα ελληνικά debate και η οποία θύμιζε σχεδόν μονομαχία στη Βουλή, επιφύλασσε η τηλεοπτική αντιπαράθεση των κυρίων Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, δώδεκα ημέρες πριν τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.
Οι δύο αρχηγοί και διεκδικητές της πρωθυπουργίας βρέθηκαν πραγματικά πρόσωπο με πρόσωπο και είχαν την ευκαιρία να απευθυνθούν ο ένας στον άλλο χωρίς τη μεσολάβηση δημοσιογράφων και χωρίς να υπάρχουν σοβαρά χρονικά εμπόδια, αφού είχαν άπλετο χρόνο να ξεδιπλώσουν τα κύρια επιχειρήματά τους.
Ο κ. Καραμανλής δεν έκρυψε καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης την αγωνία του να κάνει πολιτική ρελάνς σε μία καμπή της προεκλογικής περιόδου προκειμένου να μειώσει τη δεδομένη δημοσκοπική διαφορά, που έχει καταγραφεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Καραμανλής επέμενε διαρκώς να χρησιμοποιεί σκληρούς χαρακτηρισμούς για τα λεγόμενα του κ. Παπανδρέου. Τον κατηγορούσε διαρκώς και με κάθε ευκαιρία για αοριστίες και ασάφειες, ενίοτε για αντιπολιτευτική υπερδιέγερση και επίσης για ανευθυνότητα. Η προσπάθειά του ήταν να παρασύρει τον κ. Παπανδρέου σε μία κοκορομαχία και να ρισκάρει, αφού ο ίδιος δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα. Ωστόσο ήταν αρκετά διαβασμένος για το όποιο κυβερνητικό του έργου, αν και απέφυγε επιμελώς και επίμονα να απαντήσει σε καίριες επισημάνσεις για τα μείζονα λάθη, που έκανε ο ίδιος και η κυβέρνησή του στα τελευταία πεντέμισι χρόνια. Ακριβώς για να μην εμφανιστεί απολογούμενος ο κ. Καραμανλής επέλεγε συχνά μία επιθετική και σχεδόν εριστική τακτική, υποτιμώντας σχεδόν κάθε τοποθέτηση του κ. Παπανδρέου. Οι δικές του τοποθετήσεις δε παρέπεμπαν όχι σε πρωθυπουργό, που ήταν στην εξουσία το προηγούμενο διάστημα, αλλά σε έναν πολιτικό, που είτε τώρα πρωτοεμφανίζεται στη χώρα, είτε ζει σε άλλη χώρα. Περίπου δηλαδή σαν να μην κατάλαβε τι προβλήματα προκάλεσε η διακυβέρνησή του στον τόπο και στους πολίτες.
Από την πλευρά του ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε να κινηθεί σε πιο ουδέτερο έδαφος, χωρίς να προκαλεί και να επιτίθεται στον κ. Καραμανλή. Ακόμη και σε κρίσιμα και μείζονα ζητήματα, στα οποία εκτέθηκε ανεπανόρθωτα η κυβέρνηση της ΝΔ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν μάλλον ήπιος στην αρχική του προσέγγιση και μόνο όταν ο κ. Καραμανλής τον προκαλούσε ευθέως ξεπερνούσε το γνωστό μειλίχιο και ευγενικό του ύφος, που ενίοτε κινείται σε υποτονικά επίπεδα. Ο κ. Παπανδρέου απέφυγε στα πρώτα κομμάτια της συζήτησης να απευθυνθεί ευθέως στον κ. Καραμανλή, επιδιώκοντας προφανώς να μην δώσει περιθώρια στον αντίπαλό του να ξεδιπλώσει την επιθετική του τακτική. Αργότερα όμως άδραξε ορισμένες ευκαιρίες για να γίνει ως ένα βαθμό οξύς, θυμίζοντας τις σκληρές κριτικές που έχει ασκήσει κατά καιρούς στην απερχόμενη κυβέρνηση.
Ο κ. Παπανδρέου μάλιστα κατηγόρησε τον κ. Καραμανλή δύο φορές για ψεύδη.
Οι δύο αρχηγοί προσπάθησαν από μία φορά ο καθένας να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό του, εμφανίζοντας αμφότεροι από ένα έγγραφο: Ο κ. Παπανδρέου μία υπουργική απόφαση της 10ης Σεπτεμβρίου για αυξήσεις στους υπαλλήλους του υπουργείου Γεωργίας, δείγμα της πελατειακής συμπεριφοράς της ΝΔ, ενώ ο κ. Καραμανλής μία διϋπουργική απόφαση του 2002 για αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων στην Αττική – περίεργο αλήθεια, πώς μπορεί να έχει σχέση ένας υπουργός Εξωτερικών με αποχαρακτηρισμούς δασών. Ο κ. Καραμανλής δεν παρουσίασε το έγγραφο, όπως ο κ. Παπανδρέου προσφέρθηκε όμως να του το δείξει μετά το debate!
Σε γενικές γραμμές:
Ο κ. Καραμανλής βασίστηκε στη ρητορική του ικανότητα, αλλά τα πεπραγμένα του στη διακυβέρνηση υπονόμευσε συνολικά την αξιοπιστία των λόγων του. Η δε εμφανής αγωνία του να αποδείξει ότι σε προσωπικό επίπεδο υπερέχει του κ. Παπανδρέου εξέθεσε το ύφος, που πρέπει να έχει ένας πρωθυπουργός ή εν δυνάμει πρωθυπουργός. Ήταν και πάλι «βαρύς» στην έκφρασή του, αν και σαφώς βελτιωμένος από άλλες τηλεοπτικές εμφανίσεις του.
Ο κ. Παπανδρέου είχε τον αέρα της σιγουριάς, που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις και προσπάθησε να απευθυνθεί στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, που παραμένουν αναποφάσιστοι, παρουσιάζοντας τη γενικότερη φιλοσοφία του και την ηπιότητα του στιλ του για να τους πείσει. Εξ ου και είχε σχετική ευχέρεια λόγου, αν και βασίστηκε κυρίως στην ανάγκη για αλλαγή, που έχει το εκλογικό σώμα. Απέφυγε, προφανώς με επιλογή, να μπει σε λεπτομέρειες του προγράμματός του, διακινδυνεύοντας να κατηγορηθεί για ασάφεια.
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
