Σε μείζον πολιτικό θέμα εξελίσσεται, για μία ακόμη φορά, το αγροτικό, καθώς κλιμακώνονται οι κινητοποιήσεις.
Ολες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν έλθει αντιμέτωπες με το αγροτικό πρόβλημα, που είναι ένα από τα πιο σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.
Παρά το γεγονός ότι η πρωτογενής παραγωγή συμμετέχει όλο και λιγότερο στο ΑΕΠ, ενώ και ο αγροτικός πληθυσμός έχει μειωθεί σημαντικά, το πρόβλημα δεν χάνει τη σοβαρότητά του και υπό συνθήκες όξυνσης των αντιδράσεων μπορεί να παράγει ανεξέλεγκτες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις.
Το ιστορικό του αγροτικού ζητήματος είναι παλαιό, οι εστίες των προβλημάτων πολλές και η αδυναμία των κυβερνήσεων να χαράξουν μία μακροπρόθεσμη στρατηγική είναι κραυγαλέα και δυστυχώς καταστροφική.
Η Κοινή Αγροτική Πολιτική με τις δικές της προτεραιότητες, η επιδείνωση των όρων εμπορίου, η παγκοσμιοποίηση και η είσοδος νέων χωρών με πλούσια αγροτική πολιτική στο προσκήνιο, σε συνδυασμό με τη σταδιακή κατάργηση των επιδοτήσεων, που συντήρησαν πλασματικά εισοδήματα για τους αγρότες χωρίς ταυτόχρονα να γίνουν οι απαραίτητες αναδιαρθρώσεις ευρείας κλίμακας, έχουν σήμερα οδηγήσει σε ένα πραγματικό αδιέξοδο.
Και όπως σημειώνουν οι ειδικοί, η μειούμενη συμμετοχή της αγροτικής δραστηριότητας οφείλεται στην έλλειψη προόδου, όσον αφορά στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών προς όφελος προϊόντων υψηλής ζήτησης από το εξωτερικό και εσωτερικό.
Απέναντι σε όλα αυτά η χώρα δεν έχει όραμα, δεν έχει στρατηγική, δεν έχει θέσεις και κάθε φορά διαπραγματεύεται με τις Βρυξέλλες ελπίζοντας σε παρατάσεις, εξαιρέσεις και βραχυπρόθεσμες λύσεις, ώστε να αναβάλει την ώρα της αλήθειας.
Ολα αυτά προδιαγράφουν την επιδείνωση των προβλημάτων τα επόμενα χρόνια. Και θα πρέπει οι αρμόδιοι, έστω και τώρα, να κατανοήσουν ότι δεν θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις συνήθεις πρακτικές και να αντιληφθούν ότι είναι αντιμέτωποι με ένα από τα σοβαρότερα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας.
Πριν από 3 δευτερόλεπτα
