Οσοι την παρακολούθησαν -και την παρακολουθούν- ασφαλώς ανήκουν σε μία από τις δύο ομάδες. Σε εκείνους που πληρώνουν ή σε εκείνους που δεν πληρώνουν, τα αναλογούντα. Στην πρώτη περίπτωση βλέποντας τη διαφήμιση αισθάνεσαι τουλάχιστον χαζός. Από τη μία πληρώνεις -πολλούς - φόρους, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πολλοί που φοροδιαφεύγουν. Από την άλλη το ίδιο το κράτος λέει ότι για να αλλάξει κάτι πρέπει οι ίδιοι οι φοροφυγάδες να συνετιστούν και να αποφασίσουν να επιδείξουν κοινωνική ευαισθησία. Εμμέσως πλην σαφώς και κυρίως δημοσίως παραδέχεται ότι δεν διαθέτει τον αναγκαίο μηχανισμό ώστε να σταματήσει τη φοροδιαφυγή.
Στη δεύτερη περίπτωση - εφόσον δηλαδή φοροδιαφεύγεις - είναι προφανές ότι θα συνεχίσεις να το κάνεις αν μπορείς, και μετά την καμπάνια. Γιατί βέβαια οι κοινωνικές ευαισθησίες δεν αφυπνίζονται ξαφνικά, ως διά μαγείας. Αναπτύσσονται μέσω της διαπαιδαγώγησης, διά του παραδείγματος κυρίως.
Ποιος είναι όμως αυτός που σηκώνει το δάχτυλο και μας νουθετεί ότι δεν πρέπει να κλέβουμε την εφορία; Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες από τότε που ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης κ. Γ. Βουλγαράκης δήλωσε δημοσίως ότι χρησιμοποίησε off shore εταιρεία προκειμένου να πληρώνει λιγότερους φόρους. Οι κοινωνικές ευαισθησίες επίσης αναπτύσσονται και διατηρούνται όταν είναι ορατά τα οφέλη που φέρνουν στο κοινωνικό σύνολο. Αν είναι κοινωνική αδικία η φοροδιαφυγή, μήπως είναι μεγαλύτερη κοινωνική αδικία η κατασπατάληση των χρημάτων εκείνων που πληρώνουν;
Tης Τανιας Γεωργιοπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
