Κάποιοι εξοφλούν το χρέος τους με το να αφιερώσουν πέντε-δέκα λέξεις στον εορτασμό της επετείου του Πολέμου του '40. Θυμούνται τους αγώνες των προγόνων υπό τους ήχους των εμβατηρίων, παρακολουθούν τις παρελάσεις, «άλλοι μπερδεύονται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν», κάποιοι, και λόγω ηλικίας, ξαναζούν τις λαμπρές σελίδες της δόξας της Ελλάδας και ύστερα όλα γίνονται «ωραία φωτογραφία».
Αυτή τη μέρα επέλεξε ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όχι για να μοιραστεί τις θύμησές του από τη Μακεδονία, όπου πολέμησε ως Εφεδρος, κατά τη διάρκεια της εισβολής των Γερμανών, ούτε για να μιλήσει για την εις θάνατον καταδίκη του από τους κατακτητές, αλλά για να διαλαλήσει το δικό του «όχι» στα κεκτημένα των εργαζομένων, να εκφράσει την άποψή του πως με την ακινησία δε βρίσκεις την ηρεμία.
Οι εχθροί του '40 πέρασαν, οι σύγχρονοι εχθροί είναι οι βεβαιότητες. Ξεχάστε τις, μάς προτρέπει. «Δεν σημαίνει ότι τα κεκτημένα δικαιώματα είναι ιερά και απαραβίαστα. Οταν δεν έχεις χρήματα, όταν χάνεται ο κόσμος ολόκληρος, όταν η Ελλάδα φτάνει σε μια δύσκολη καμπή, οι πάντες πρέπει να προετοιμαστούν».
Και μας προετοίμασε καταλλήλως για θυσίες και ανθρωποθυσίες. «Οταν ο κόσμος χάνεται» εξαιτίας της αποτυχίας των αγορών, βουλιμικών και υπερφίαλων γιάπηδων που χρησιμοποιούσαν «χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής» αδιαφορώντας για τις παράπλευρες απώλειες, το μάρμαρο πρέπει να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι, για να διευρυνθούν ακόμη περισσότερο οι ήδη ανησυχητικές εισοδηματικές ανισότητες.
Σε πόσες πια στερήσεις να υποβληθούν όσοι περιμένουν τα ψιχία από το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής; Ποια κεκτημένα να αποχαιρετήσουν για να σωθεί «ο κόσμος ολόκληρος»; Και κυρίως, ποιανού ο κόσμος; Των τραπεζιτών που αστειολογούν «βοηθήστε μας φτωχοί, για να μη γίνουμε σαν εσάς;».
Ο επίτιμος επέλεξε μια μέρα πανηγυρισμών για να προσγειώσει τους εργαζόμενους και να επαναλάβει εκείνα τα μονότονα «πρέπει» που ποτέ δεν αφορούν «τα ψηλά σκαλοπάτια» της κληρονομικής δημοκρατίας μας.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ απο ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
