Κάθε χωριό και... εφορία

Το μεγάλο μέγεθος του δημόσιου τομέα στη χώρα μας είναι δεδομένο. Το επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία ο ΟΟΣΑ, στις εκθέσεις του, όπου ζητά δραστική συρρίκνωση και περιορισμό της κρατικής μηχανής. Το ίδιο κάνουν και άλλοι διεθνείς οργανισμοί. Το τεράστιο αυτό μέγεθος δυστυχώς δεν σημαίνει και αποτελεσματικότητα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο περιβόητος φοροελεγκτικός μηχανισμός. Με τα έσοδα να παραμένουν χαμηλότερα ακόμα και από τα αντίστοιχα περυσινά, μάλλον έκπληξη προκαλούν τα στοιχεία της έρευνας του Capital.gr. Τι βρήκαμε;

Ότι –ούτε λίγο, ούτε πολύ– σε όλη την Ελλάδα λειτουργούν
- 300 ΔΟΥ και ελεγκτικά κέντρα,
- 192 τελωνεία και τελωνειακά γραφεία,
- 51 χημικές υπηρεσίες και
- 54 κτηματικές υπηρεσίες.

Αποτέλεσμα; Το ελληνικό δημόσιο πληρώνει ακόμα και 25.000 ευρώ κάθε μήνα ενοίκιο για να στεγάζεται μια εφορία, και ταυτόχρονα καλείται να καταβάλει και επιπλέον ποσά –διόλου ευκαταφρόνητα– για τη στέγαση τελωνείων, χημείων και κτηματικών υπηρεσιών, αντί όλα αυτά να στεγάζονταν σε ένα, ενιαίο κτίριο, με χαμηλότερα κόστη τόσο για το ενοίκιο, όσο και για άλλα λειτουργικά έξοδα.

Επιπλέον, υπάρχουν εφορίες με πολύ λίγους Αριθμούς Φορολογικού Μητρώου υπό την ευθύνη τους. Και όχι μόνο αυτό. ΔΟΥ σε μικρούς δήμους, όπου η πλειονότητα των φορολογουμένων είναι είτε αγρότες -οπότε και δεν υποβάλλουν δήλωση-, είτε κάτω από το αφορολόγητο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση εφορίας στην Πελοπόννησο, όπου τρεις στους τέσσερις φορολογούμενους είναι ανενεργοί! Σκεφτείτε μόνο ότι, από τους 8,2 εκατομμύρια ΑΦΜ που υπάρχουν στο φορολογικό μητρώο, τα 5,65 εκατομμύρια πληρώνουν μηδενικό φόρο... οι κάτοχοί τους, δηλαδή, είναι απαλλασσόμενοι δήλωσης ή αφορολόγητοι.

Πώς, όμως, φτάσαμε ως εδώ; Η περίπτωση των εφοριών θυμίζει αυτή των ΤΕΙ. Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δύο δεκαετιών, δημιουργήθηκαν κάθε είδους οικονομικές υπηρεσίες σε όλη την Ελλάδα -μικρούς δήμους και κοινότητες-, για να εξυπηρετήσουν μικροπολιτικές σκοπιμότητες τοπικών βουλευτών, νομαρχών και λοιπών παραγόντων. Γύρω από αυτές, έχει δημιουργηθεί μια μικρή επιχειρηματική κοινότητα από φοροτεχνικά γραφεία, καφενεία, φωτοτυπεία και λοιπά καταστήματα, τα οποία ζουν στην ουσία από την ύπαρξη αυτής της υπηρεσίας. Αυτό καθιστά ακόμα δυσκολότερη –λόγω των αντιδράσεων που θα προκαλέσει και του γνωστού πολιτικού ή καλύτερα κομματικού κόστους– τη λήψη της όποιας απόφασης για συγχώνευση και μείωση του κόστους λειτουργίας αυτών των υπηρεσιών.

Μάλιστα, όχι μόνο δεν λαμβάνεται καμία τέτοια απόφαση, αλλά –παρά το γεγονός ότι διατηρείται αυτός ο υπερπληθής μηχανισμός– το υπουργείο Οικονομικών ανέθεσε σε ιδιωτική εταιρεία, την Price Waterhouse Coopers το έργο της οργάνωσης του μηχανισμού για την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων χρεών!

Του Νεκτάριου Νώτη από capital.gr