Και ποιος δεν γνωρίζει τις λαλαγγίδες και ποιος δεν έχει φάει απ'αυτές,εδώ στην περιοχή μας.
Είναι πρωινό πρόχειρο κολατσιό πριν από το ξεκίνημα για τις ελιές για το μάζεμα τους.
Δεν είναι ούτε φαγητό ούτε γλυκό,αλλά κάτι στη μέση τους.
Τρώγεται και για τύλωμα και για ζέσταμα ιδίως τις κρύες ημέρες του χειμώνα.
Τις λένε αλλού και ¨λαλάγγια".
Στον τόπο μας τις λέμε και κουταλίδες,γιατί ρίχνεται η ζύμη τους στο καυτό λάδι με το κουτάλι της σούπας.
Οι λαλαγγίδες έχουν σχέση με το λάδι και μάλλιστα με το καυτό λάδι.
Οσον αφορά την κατασκευή τους είναι απλή:
Σε μια γαβάθα ζυμώνετε με το κουτάλι αλεύρι πολυτελείας λευκό μαζί με νερό και ρίχνετε λίγο αλάτι.Η ζύμη που γίνεται δεν πρέπει να είναι σφιχτή αλλά νερουλή (ρευστή).Μία-μία κουταλιά από το υλικό αυτό ρίχνετε στο καυτό λάδι και ψήνονται τσιτσιρίζοντας.Οταν ροδοκοκκινίσουν τις βγάζουμε από το τηγάνι με το κουτάλι η με τον "κεψέ" και τις βάζουμε στην πιατέλα.Υστερα ρίχνουμε και άλλες κουταλίδες στο τηγάνι από το υλικό μέχρι να τελειώσει.
Επόμενη δουλειά είναι το μέλωμα τους στην πιατέλα με πετμέζι η μέλι ζεσταμένο ώστε να είναι ρευστό.Αν δεν υπάρχει μέλι ρίχνουμε ζάχαρη.Βέβαια τρώγονται οι λαλαγγίδες και χωρίς μέλι η ζάχαρη αλλά οι μελωμένες είναι οι καλύτερες.Και κρύες οι λαλαγγίδες τρώγονται ευχάριστα και είναι στυλωτικές και υγιεινές.Είναι πρωινό ορεκτικό και συνηθίζεται σε κάθε σπίτι τις κρύες ημέρες του χειμώνα.
Οι λαλαγγίδες έχουν συγγένεια με τους λουκουμάδες.Εχουν ίδια κατασκευή,μόνο που στους τελευταίους χρησιμοποιείται μαγιά μπύρας και ο χυλός που παρασκευάζεται με το χλιαρό νερό αφήνεται καμμία ώρα για να γίνει (να ανέβει).
Στον τόπο μας τις λαλαγγίδες δεν τις αλλάζουν με τίποτε και έχουν γίνει παράδοση και έθιμο που δεν ξεχνιέται ποτέ και με τίποτε.
Του Απόστολου Κοπανιτσάνου από την τοπική εφημερίδα " Τ'Αρηναίικα"
