Βρισκόμαστε σε μια πλατεία στην Κανά της Γαλιλαίας την εποχή που έζησε ο Χριστός.
Στην μέση της πλατείας,πεσμένη στο έδαφος η Μαρία η Μαγδαληνή και γύρω της εξαγριωμένο πλήθος με τις πέτρες στα χέρια έτοιμοι να την λιθοβολίσουν,για τις πολλές αμαρτίες της.
Την στιγμή που ήταν ετοιμοι να ρίξουν τις πέτρες στην άμοιρη Μαρία,πετάγεται μέσα απο το πλήθος ο Χριστός κάθεται δίπλα της και με αποφασιστική φωνή φωνάζει:
-Ο αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος την πέτρα.
Σιωπή απλώθηκε παντού.Ολοι μούδιασαν, τα χέρια που κρατούσαν τις πέτρες έμειναν σαν παράλυτα μετέωρα και οι πέτρες έπεφταν στο έδαφος χωρίς να μπορέσουν να εκτελέσουν το φονικό τους έργο.Πολλοί δάκρυσαν,αναλογιζόμενοι τις δικές τους αμαρτίες.
Η Μαρία η Μαγδαληνή κοιτούσε τον Χριστό με ένα βλέμμα απέραντης ευγνωμοσύνης και ο Χριστός της έδινε το χέρι για να σηκωθεί.
Εκείνη την στιγμή που σηκωνόνταν από το έδαφος,μέσα από το πλήθος εσκφενδονίζεται μια κοτρώνα και βρίσκει την Μαρία την Μαγδαληνή κατακούτελα.Πάρτην Μαρία πάλι στο έδαφος λιπόθυμη από την κοτρώνα που έφαγε.
Γυρίζει το κεφάλι του ο Χριστός στο πλήθος και γεμάτος οργή φωνάζει:
-Α ρε μάννα,πως μου την σπας ώρες-ώρες!!!