«Αρχοντες» και υπόκοσμος

O φόνος του εικοσάχρονου αυστραλού τουρίστα στη Μύκονο δεν είναι ένα ακόμη έγκλημα από αυτά που γίνονται ακόμη και στις κοινωνίες με την καλύτερη οργάνωση. Οι νέες καταγγελίες για βιαιοπραγίες μπράβων στο νησί υπενθυμίζουν ότι αυτού του είδους η εγκληματική παρουσία είναι διαρκής και απαιτεί γενικά μέτρα εκρίζωσης. Η διαφαινόμενη πρόθεση ορισμένων πλευρών να αντιπαρέλθουν την ανθρωποκτονία ως οδυνηρό μεν αλλά πάντως μεμονωμένο συμβάν εμφανίζεται νοσηρή, αν όχι ύποπτη. Η σοβαρότητα του ζητήματος δεν έγκειται αποκλειστικά, ούτε καν κυρίως στη ζημιογόνο για τον τουρισμό εντύπωση. Ασφαλώς δεν τιμά τη χώρα η βία κατά των επισκεπτών, όπως δεν την τιμά ο θάνατος παιδιών από πρόβλημα του κλιματισμού, ούτε το ναυάγιο κρουαζιεροπλοίου, ούτε καν η ομαδική γαστρεντερίτιδα ύστερα από γεύμα σε ξενοδοχείο. Το έγκλημα της Μυκόνου δεν πρέπει όμως να μας αφυπνίσει για λόγους ωφελιμιστικούς. Η βαρβαρότητά του και οι μαρτυρίες ότι τα ξυλοφορτώματα, ευτυχώς όχι ανθρωποκτόνα, δεν σπανίζουν υποδεικνύουν ότι εδώ δεν πρέπει να προταχθεί το όφελος, αλλά το ήθος. Και αν αυτό δεν μας ενδιαφέρει, πάλι πολύ πριν από τις τουριστικές κερδοζημίες πρέπει να εξετάσουμε τι μαρτυρούν τα γεγονότα για τις σχέσεις μεταξύ «αρχόντων» και υποκόσμου στη χώρα.

Υπάρχουν μπράβοι στη Μύκονο; Ασφαλώς. Ορατοί διά γυμνού οφθαλμού. Δεν τους έχει δει ο δήμαρχος; Αντί να τον παίρνουμε στα σοβαρά, πρέπει μάλλον να αναζητήσουμε τα αίτια της εκλεκτικής μυωπίας του. Εχει η Μύκονος αποτελεσματική αστυνόμευση; Οχι. Οταν η Αστυνομία πληροφορείται ένα άγριο έγκλημα σε μικρό τόπο από την πρεσβεία της χώρας του θύματος, μάλλον να κρύβεται θα έπρεπε, όχι να εκδίδει ανακοινώσεις. Αποτελούν όλα αυτά ενδείξεις ότι πολλοί «αρμόδιοι» γνωρίζουν, αλλά δεν κάνουν τίποτε; Χωριό που φαίνεται... Αλλωστε δεν είναι μονάχα οι μαρτυρίες για τα έργα των μπράβων. Υπάρχουν καταγγελίες για βιαιοπραγίες από «απλούς» ντόπιους και για απροθυμία της Αστυνομίας να τις ερευνήσει.

Συμβαίνουν όλα αυτά μόνο στη Μύκονο; Οχι βέβαια. Το όμορφο κοσμικό νησί ας αναζητήσει άλλες αποκλειστικότητες. Γιατί μπράβους βλέπουμε δίπλα μας- και μάλιστα τόσο σοφιστικέ, ώστε να σε απειλούν εν μέση Γλυφάδα ότι θα βρεις διαλυμένο το αυτοκίνητό σου επειδή «αυτόντον δρόμο τον έχουμε για τα αυτοκίνητα της χ ντίσκο», αλλά να συμβιβάζονται μόλις τους πληρώσεις, παρά τη διευκρίνισή σου ότι σε άλλο μαγαζί πηγαίνεις.

Είναι όλα αυτά παράνομα; Είναι. Εχει δει κανείς καμιά Αστυνομία να κάνει ελέγχους, να παίρνει στοιχεία, να φοβίζει τα ερπετά να λουφάξουν; Σε παλιά εφημερίδα πάντως, που είχε γραφεία στις αρχές της Πανεπιστημίου, η Αστυνομία έγραφε τη νύχτα τα αυτοκίνητα των δημοσιογράφων (σταθμευμένα παράνομα, διευκρινίζω), αλλά όχι εκείνα των θαμώνων όμορου νυχτερινού κέντρου που είχαν καταλάβει (και όλο) το πεζοδρόμιο της Βουκουρεστίου. Οσο για τους μπράβους και τους παρκαδόρους, «κράζουν» με την όψη τους στον απλό διερχόμενο- και δέρνουν και εν Αθήναις. Η Αστυνομία όμως εκδηλώνει συμπτώματα ασθενούς όρασης, όπως συμβαίνει εν Μυκόνω.

Τι μαρτυρεί αυτή η ανοχή, που έχει εκθρέψει την ασυδοσία; Μονάχα ελλειμματική επάνδρωση και ραθυμία; Ή μήπως ενδείξεις άλλων σχέσεων, πολύ «αδελφικότερων», οι οποίες, βοηθούσης και της ελληνικής χαλαρότητας, ωθούν τους φύλακες να παραβλέπουν τα πάντα, να μη λένε καν «είπαμε, ρε παιδιά, αλλά όχι έτσι, αυτό δεν μπορεί να περάσει»; Προκάλεσε το έγκλημα στη Μύκονο καμιά σαρωτική επιχείρηση αρετής, όπως τις λέγαμε παλιά; Εκλεισε το κέντρο με τους κακοποιούς υπαλλήλους; Εκλεισαν τίποτε η μύωψ δημοτική αρχή και η τοπική Αστυνομία- είτε για ξυλοδαρμό είτε για καθ΄ υποτροπήν «διατάραξη» από τα νυχτερινά ντεσιμπέλ;

Μέσα σε τέτοιον βόρβορο, οι επιπτώσεις στον τουρισμό δεν είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί;

Του Δημήτρη Καστριώτη από το ΒΗΜΑ