Στην καταγραφή των περιουσιακών στοιχείων του Νικολάου Πλαστήρα μετά την κηδεία του, βρέθηκαν 216 δρχ. και 10 δολάρια. Ούτε καταθέσεις, ούτε ακίνητα. «Κάποτε», γράφει ο δημοσιογράφος Βάσος Τσιμπιδάρος, «ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ κι εκεί. Πήγε λοιπόν σε μια τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή».
«Τι;» απόρησε εκείνος. «Ο Πλαστήρας δεν έχει σπίτι; Βεβαίως θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους. Πάρτε αυτό το έντυπο να το συμπληρώσει και να το υπογράψει. Το δάνειο θα εγκριθεί αμέσως». Χαρούμενος έτρεξε στον Πλαστήρα να του αναγγείλει το ευχάριστο νέο. «Αϊντε, ρε Γιάννη» του είπε εκείνος. «Με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ, ο συνταξιούχος, πήρα τόσο δάνειο για σπίτι;». Εσχισε το έντυπο και το πέταξε.
Η λιτή και σπαρτιάτικη ζωή του «Μαύρου Καβαλάρη», δεν ταιριάζει στην εποχή, όπου η πολιτική, αν και διεξάγεται με όρους σόου-μπιζ, δεν «ανεβάζει» μεγάλα έργα, άρα δεν διαθέτει και μεγάλους ρόλους. Θα ήταν παράλογο να έχουμε την απαίτηση από τους σημερινούς πολιτικούς, να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Νικόλαου Πλαστήρα, που «αναμείχθηκε στην πολιτική και πέθανε στην ψάθα». Αλλά, δεν δικαιούμαστε να μάθουμε, πώς γίνεται κάποιοι να βγαίνουν και πλουσιότεροι από την ενασχόλησή τους με τα κοινά, όταν οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι τα «κουτσοβολεύουν», με τη βουλευτική αποζημίωση;
Η δημοσιοποίηση των «πόθεν έσχες» δεν μας κάνει σοφότερους. Εκτός αν στόχος είναι να μας προσφέρουν ένα γαργαλιστικό ανάγνωσμα ξαπλώστρας. Τόσα ακίνητα, και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας, τόσα αυτοκίνητα, τόσες καταθέσεις, τόσες μετοχές... Ουδείς σώφρων ποινικοποιεί την ευμάρεια. Δεν μας απασχολεί αν είναι έχοντες και κατέχοντες, αλλά η πηγή του πλουτισμού. Και κυρίως αυτή η μυστηριώδης και δυσεξήγητος σχέση μεταξύ ανοίξεως (οικονομικής) και έρωτος για την πολιτική.
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ από την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
