Στο πλαίσιο του δονκιχωτικού αγώνα που επί χρόνια δίνει η στήλη μου κατά της ατιμωρησίας έγραφα στις 20 Ιανουαρίου: Ποιοι άραγε έλληνες πολίτες γνωρίζουν ότι χάρη στο αφελές (ή μήπως φαύλο;) νομικό μας σύστημα ελάχιστοι από τους καταδικαζόμενους σε φυλάκιση μέχρι τριών χρόνων πάνε στη φυλακή; Και αυτοί οι ελάχιστοι είναι εκείνοι που πένονται και δεν έχουν να πληρώσουν. Οι ευκατάστατοι, οι πλουτίζοντες λόγω διαφθοράς, υπεξαιρέσεων, απατών και λοιπών σχετικών πλημμελημάτων, και αν ακόμα καταδικασθούν, σπανιότατα γνωρίζουν της φυλακής τα σίδερα. Η νομοθεσία μας μεριμνά να παραμένουν ελεύθεροι, αρκεί να πληρώσουν το ισόποσο ενός πουρμπουάρ σε σκυλάδικο.
Σύμφωνα με τον νόμο, το ποσό της μετατροπής της φυλάκισης ως τρία χρόνια είναι από 5 ως 59 ευρώ για κάθε ημέρα. Αυτές οι ποινές-χάδι σημαίνουν ότι, αν καταδικασθείς σε φυλάκιση π.χ. ενός χρόνου, πληρώνεις 1.760 ευρώ και πας στο σπίτι σου. Το αντίστοιχο ποσό για φυλάκιση τριών ετών είναι μόλις 5.200 ευρώ. Ετσι όλοι οι διαπράττοντες κάθε είδους παλιανθρωπιές με αυτά τα γελοία ποσά γλιτώνουν τη φυλακή και κυκλοφορούν ελεύθεροι για να συνεχίσουν τον παραβατικό πλουτισμό τους.
Η νομοθεσία αυτή, εμπνευσμένη προφανώς από ποινικολόγους που ευημερούν υπερασπιζόμενοι κάθε είδους ευκατάστατα αποβράσματα, στην πραγματικότητα επιβραβεύει τους παρανομούντες και ενθαρρύνει και άλλους να αδικοπραγούν ακινδύνως. Ας σημειωθεί ότι τα δικαστήρια σχεδόν ποτέ δεν επιβάλλουν χρηματικές ποινές υψηλότερες από τα πέντε ευρώ για κάθε ημέρα. Μια αύξηση από 5 σε 50 ευρώ ως μίνιμουμ για κάθε ημέρα φυλάκισης, με ανώτατο τα 500 ευρώ, με ετήσια τιμαριθμοποίηση και με διατύπωση του νόμου που να υποχρεώνει σε υψηλότερα ποσά για τους πλούσιους εγκληματίες, θα ανταποκρινόταν στον σκοπό της ποινής ως τιμωρίας και όχι ως χάδι. Επίσης θα ενίσχυε την αποτρεπτικότητα της υπολογίσιμης πια ποινής και θα περιόριζε έτσι και τον αριθμό των δικών και άρα την ουσιαστική αρνησιδικία για χιλιάδες εκκρεμούσες υποθέσεις.
Αλλιώς η φυλάκιση θα συνεχίσει να εκτίεται μόνο από κλεφτρόνια, πρεζόνια, στερούμενους εισοδημάτων, πτωχεύοντες, μετανάστες, ενώ οι ευκατάστατοι παραβάτες και οι παρανόμως πλουτίζοντες θα κυκλοφορούν προκλητικά ελεύθεροι συνεχίζοντας τις παλιανθρωπιές τους και οι εκάστοτε πρωθυπουργοί μας ματαίως θα υπόσχονται ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο.
Ο παραγωγικότατος υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χατζηγάκης, στην προσπάθειά του να περιορίσει την ουσιαστική ατιμωρησία, ενθαρρύνθηκε, πιστεύω, και από τα όσα έγραψα και προχώρησε σε διπλασιασμό της ημερήσιας χρηματικής ποινής εξαγοράς από τα 5 στα 10 ευρώ αντί των 50 που εγώ είχα εισηγηθεί. Κι όμως αυτό το συγκρατημένο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση εξόργισε τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, επειδή έτσι γίνεται δήθεν αβάσταχτη οικονομικά η τιμωρία των εξαγοραζόντων τη φυλάκισή τους. Μιλούμε κυρίως για εγκληματίες οι οποίοι έχοντας άφθονα λεφτά (νονοί, απατεώνες, εκβιαστές, συκοφάντες κ.ά.) πληρώνουν και δεν πάνε φυλακή. Λυπούμαι για την τοποθέτηση του Δικηγορικού Συλλόγου. Και ενθαρρύνω τον κ. Χατζηγάκη να προχωρήσει τώρα και στην εφαρμογή του γαλλικού συστήματος που, όπως μου είπαν, προβλέπει ότι κάθε στερητική της ελευθερίας ποινή, έστω και εξαγοράσιμη, εκτίεται υποχρεωτικά στη φυλακή για ένα τμήμα της ώστε να γίνει αισθητή ως ποινή. Γιατί σήμερα της φυλακής τα σίδερα οι έχοντες και οι κατέχοντες δεν τα γνωρίζουν παρά μόνο για κακουργήματα και συνήθως μόνο ως προφυλακισμένοι. Εφεξής θα πληρώνουν με τη νέα χρηματική ποινή 300 ευρώ για έναν μήνα και 10.000 ευρώ για τρία χρόνια ευχαριστώντας τους ικανούς δικηγόρους τους και χλευάζοντας την ανίκανη να αυτοπροστατευθεί ελληνική πολιτεία.
