Κάθε εποχή χρειάζεται έναν «εχθρό». Στα χρόνια της Κατοχής ή της δικτατορίας, όλοι ήξεραν ποιον έπρεπε να πολεμήσουν, όμως στα χρόνια της Δημοκρατίας ο εχθρός δεν είναι πάντα ευδιάκριτος. Κάτι μας φταίει, αλλά τι;
Στην ελληνική τηλεόραση το πρόσωπο, το σχήμα του εχθρού ή του περίγελου μεταβάλλεται κάθε λίγες ημέρες ή εβδομάδες. Πότε είναι το ζεύγος Καρβέλα-Πάνια, πότε ο π. Εφραίμ και οι φίλοι του, πότε το επιμολυσμένο ηλιέλαιο, όμως από προχθές όλα τα πυρά, τηλεοπτικά και μη, στρέφονται κατά του Αλέξη Κούγια, με αφορμή τόσο το απολογητικό υπόμνημα του Ειδικού Φρουρού όσο και τις δηλώσεις που έκανε ο γνωστός δικηγόρος στην Ευελπίδων.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα «αν», μια λέξη που «ούτε το αυτί μας δεν την πιάνει», μπορεί να γίνει μια λέξη που σκοτώνει: «Η Δικαιοσύνη θα κρίνει “αν” έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί». Μα υπάρχει περίπτωση να κρίνει ότι ναι, έπρεπε να χαθεί;
Με μια λεξούλα τόση δα, ο κ. Κούγιας ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με μια λέξη-μαχαιριά που θυμίζει τους γνωστούς στίχους από τον «Ματωμένο γάμο»:
«Μ’ ένα μαχαίρι, / μ’ ένα μικρό-μικρό μαχαίρι… π’ ούτε το χέρι δεν το πιάνει / μα κείνο μπαίνει παγωμένο στην ξαφνιασμένη μας καρδιά…»
Δεν αποκλείεται αυτό το «αν», που ακούστηκε «μια μέρα αφορεσμένη και πικρή», με νωπό ακόμα το χώμα πάνω από τον τάφο του παιδιού, να πυροδοτήσει νέα κύματα «ανεξέλεγκτης» οργής. Ισως όμως θα έπρεπε να μας εξοργίζουν άλλα πράγματα, πέρα από τη γραφικότητα της κακίας.
Είναι τουλάχιστον γελοίο να επικρίνουν τις δηλώσεις του κ. Κούγια κάποια κανάλια και εκπομπές που χρόνια τώρα ασχολούνται συστηματικά με την προσωπική του ζωή και με τις κόντρες του με διάφορους επωνύμους. Αν δεν υπήρχαν τα κανάλια, κανείς -πέρα από εκείνους που έχουν σχέση με τον νομικό κόσμο- δεν θα ήξερε και δεν θα ενδιαφερόταν να μάθει αυτόν τον κύριο. Π.χ., η Τατιάνα Στεφανίδου είχε κάνει πριν από λίγους μήνες μια ολόκληρη αγιογραφική εκπομπή για τον Αλέξη Κούγια, με αναφορές στα παιδικά του χρόνια και με «σκληρές», υποτίθεται, προσωπικές ερωτήσεις.
Ωστόσο, προχθές ο Νίκος Ευαγγελάτος («Αποδείξεις και στην πολιτική», ΑΝΤ1) έστησε μια ολόκληρη εκπομπή που προσπαθούσε να αντικρούσει τους ισχυρισμούς του κ. Κούγια. Τη Δευτέρα ο κ. Κούγιας ήταν καλεσμένος στο «Πρόσωπο με πρόσωπο» του Νίκου Χατζηνικολάου (Alter), ενώ αναρίθμητες είναι οι εμφανίσεις του σε κάθε είδους εκπομπές. Σόου σε απευθείας μετάδοση είχε γίνει ο γάμος του, όπως το διαζύγιό του - με τη δική του συναίνεση. Τα ίδια τα κανάλια (και ο κιτρινορόζ Τύπος) που τον μετέτρεψαν σε «σελέμπριτι», τώρα ριγούν εξαιτίας των προκλητικών δηλώσεών του. Ο μύθος του δόκτορα Φρανκενστάιν επιστρέφει σε τηλεοπτική έκδοση και ο δημιουργός τρομάζει μπροστά στο δημιούργημά του.
Αξίζει όμως, αναρωτιέμαι, να αναγνωρίζουμε τον «εχθρό» στο πρόσωπο του κ. Κούγια ή στον συγκεκριμένο Ειδικό Φρουρό και όχι στους μηχανισμούς που γεννούν τέτοια φαινόμενα μιντιακού και κοινωνικού φασισμού; Μήπως μας αξίζει ένας καλύτερος, πιο σοβαρός εχθρός;
Tης Mαριαννας Tζιαντζη από Καθημερινη
