"Μεγάλοι» χωρίς αυτή η λέξη να έχει θετικό βάρος για σας.
Είμαι ένα 12χρονο παιδί που ζώντας αυτές τις ημέρες την αγωνία των παιδιών του Παλαιστινιακού λαού που χτυπιέται ανελέητα αποφασίζω να σας γράψω ένα γράμμα.
Κάθε πρωί που αντικρίζω τον καταγάλανο ουρανό σκέφτομαι πως κάποια άλλα παιδιά τον βλέπουν λαμπερό χρωματισμένο όχι από πυροτεχνήματα γιορτής αλλά από τη λάμψη των οβίδων που πέφτουν καταπάνω τους. Παιδιά που τα είχαν όλα και σε μια νύχτα τα έχασαν.
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ. Ενας πόλεμος που μόνο τραύματα προκαλεί ακόμα και στις δικές μας ψυχές.
Εσείς οι «μεγάλοι» κωφεύετε για να συνεχίσετε το έργο σας και πνίγετε τις κραυγές των παιδιών που δεν είναι τα δικά σας.
Αιώνες τώρα η ιστορία μας μαθαίνει για τους πολέμους και μας υπενθυμίζει τα νεκροταφεία που άφησαν.
Μας δείχνει ότι οι άνθρωποι προσπαθούν μ’ αυτούς να λύσουν τις διαφορές τους, τα οικονομικά συμφερόντά τους, να κατακτήσουν γη, να κυριαρχήσουν, ν’ αρπάξουν ό,τι επιθυμήσουν εις βάρος κάποιου άλλου αδύνατου.
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα δεν έχει περιθώρια για άλλα λάθη.
Τα επιτεύγματα της επιστήμης που ο ίδιος δημιούργησε τον έχουν στρέψει κατά
του συνανθρώπου του.
Δεν υπάρχει λογική σ’ ένα πόλεμο, ο απλός λαός πληρώνει τα σχέδια των μεγάλων. Επικρατεί η βία, το μίσος, οι ανθρώπινες ζωές χάνονται, τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται. Ο φανατισμός πολεμάει την ειρήνη, τα όνειρα των παιδιών, την ελεύθερη σκέψη τους για δημιουργία.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ λέξεις που δεν πουλιούνται αλλά είναι θεμέλιο για την
ίδια τη ζωή, την πρόοδο.
Εκείνα τα παιδικά μάτια κοιτάζουν εσάς τους «μεγάλους» βουτηγμένα στο αίμα και στο γιατί;
Γιατί ξοδεύετε λεφτά για όπλα;
Γιατί σκοτώνετε;
Γιατί μαυρίζετε τον ουρανό;
Γιατί αγνοείτε τις κραυγές τους;
Γιατί δεν φτιάχνετε σχολεία, βιβλιοθήκες, νοσοκομεία;
Γιατί δε γεμίζετε τον ουρανό με λευκά περιστέρια αντί για οβίδες;
Είμαι ένα παιδί από μια πατρίδα,ένα λαό με λαμπρή ιστορία και πολιτισμό που με αγώνες κατάκτησε την ελευθερία του και θεμελίωσε την ειρήνη ώστε να στηριχθεί η δημοκρατία
και όλοι μαζί να δούμε το μέλλον με αισιοδοξία.
Προσπαθώ μ’αυτές τις λίγες γραμμές ν’ ανοίξω τα δικά σας μάτια, τα δικά σας αυτιά ν’ακούσετε τις κραυγές των παιδιών που βουτήξατε στο αίμα,τις κραυγές των μανάδων που τα κρατούν άψυχα στις αγκαλιές τους!
Εχετε και εσείς παιδιά που δεν έχουν «ακριβότερη τιμή». Μην εμπορεύεστε πτώματα.
Σε δεκάδες πόλεις της Ευρώπης ακούγονται οι φωνές των ανθρώπων για ειρήνη, για βοήθεια αλλά δεν φτάνει στ’ αυτιά σας από τον κρότο των οβίδων που εσείς ρίχνετε.
Αφήστε μερικές σταγόνες ανθρωπιάς σας για εκείνα τα τρομαγμένα παιδικά μάτια.
Αφήστε να φτάσει η βοήθεια που στέλνουμε.
Μην καταστρέφετε το μέλλον τους για να πλουτίσετε.
Σβήστε από το λεξικό τη λέξη ΠΟΛΕΜΟΣ, κλείστε τις βιομηχανίες που παράγουν θάνατο.
Σκεφθείτε ότι πόλεμος σημαίνει ΦΡΙΚΗ.
Νιώστε τη ζεστασιά από τα ενωμενα χέρια όλων των ανθρώπων.
ΑΦΗΣΤΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ.
ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΈΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΩΝ.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ
TZΩΡΤΖΙΝΑ Ν. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ Μαθήτρια της ΣΤ’ τάξης του 1ου Δημ. Σχολείου Πύργου
Γενάρης 2009
Πηγή: Εφημ.ΠΑΤΡΙΣ ΗΛΕΙΑΣ
