Οι πολιτικοί φαίνεται να γνωρίζουν άριστα τα παιχνίδια της δημοσιότητας. Ο οπτικός πολιτισμός μας τους δίνει απεριόριστες δυνατότητες προσαρμογής και μάλιστα με ρυθμούς που ταιριάζουν με την ταχύτητα της εποχής. Οταν παραβιάζουν τους κανόνες, τόσο το χειρότερο για τους κανόνες. Καταρχήν τους ερμηνεύουν διαφορετικά και αν και αυτό δεν αρκεί, στην ανάγκη, τους αλλάζουν. Ετσι, αντιμετωπίζουν επάξια κάθε κρίση με αποτέλεσμα η διαχείρισή της να περνά από διάφορες φάσεις ανάλογα με τις εξελίξεις:
Φάση πρώτη: Στην αρχή συμπεριφέρονται σαν αθώα θύματα με αγαπημένη φράση «όλα στο φως». Συνεπέστατοι στα λόγια αντί στις πράξεις, καθ’ όσον νομίζουν ότι οι υπήκοοι κατά τα πρότυπα των σκυλιών του Παυλώφ, προτιμούν τα φαινόμενα απ’ την ουσία.
Φάση δεύτερη: Παραδοχή της φανερής πραγματικότητας -αν δεν γίνεται αλλιώς- αλλά και ταυτόχρονη προβολή του σκοπού και των αποτελεσμάτων, όχι της πράξης: οπότε, το καλό του κόμματος γίνεται μια σύγχρονη κολυμπήθρα του Σιλωάμ.
Φάση τρίτη: Προδοσία των συνενόχων αν οι δεύτεροι έχουν την ατυχία το ατόπημά τους να είναι πιο φανερό. «Μερικά άτομα φταίνε, το κόμμα ποτέ». Εξάλλου το ίδιο ισχυρίζονται και οι εκπρόσωποι των περισσότερων θρησκευτικών δογμάτων, με πείρα αιώνων.
Φάση τέταρτη: Η γενίκευση ενός φαινομένου το καθιστά φυσικό και αυτή η καθολική αηθικότητα δημιουργεί την ταύτισή της με το αναμενόμενο άρα όχι καταδικαστέο φυσικό γεγονός. Ασφαλές καταφύγιο αν τα αδικήματα φανερωθούν περισσότερο από το σύνηθες. «Είμαστε όλοι ίδιοι, άρα κανείς μας δεν είναι ένοχος. Για μας δεν ισχύουν ούτε νόμοι, ούτε κανόνες. Η ηθική μας είναι ελαστική, είναι τελείως ανώδυνη, είναι πιο λάιτ».
Φάση πέμπτη: Σπέρνουν έντεχνα την αμφιβολία με υπέρμετρη εκμετάλλευση του τεκμηρίου της αθωότητας. Το πλούσιο λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας, ο μεγάλος σύμμαχος: «Συνήθης πρακτική» αντί «παραβίαση νόμου», «πολιτικό χρήμα» αντί «μαύρο χρήμα», «διαχείριση» αντί «υπεξαίρεση» κ.λπ.
Φάση έκτη: Ρίχνουν την ευθύνη για την αντιμετώπιση της κρίσης στη δικαστική εξουσία που χρησιμοποιείται ανάλογα με τις ανάγκες. «Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη θα κάνει το καθήκον της και δεν παρεμβαίνουμε στο έργο της. Θέλουμε την κάθαρση».
Φάση έβδομη: Οταν η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, εκτελώντας τη λειτουργία της και εφαρμόζοντας τους νόμους, προχωρήσει περισσότερο από όσο συμφέρει στο παιχνίδι τους, η συνταγή είναι γνωστή: Αναφέρονται σε ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, σε προσπάθεια νόθευσης της δημοκρατίας, σε φασιστικό τρόπο σκέψης.
Και η ζωή συνεχίζεται χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία. Μέχρις ότου ξανασυμβεί μια κρίση, θα έχει ξεχαστεί η προηγούμενη.
Γεώργιος Ι.Πατσόπουλος από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
