Η «κακιά η ώρα» είναι ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου μυαλού από τις εποχές που, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει δυσκολίες του βίου, παραδιδόταν στην ψευτοπαρηγορία της δεισιδαιμονίας. Ο ορθός λόγος, η επιστήμη, η τεχνολογία δεν ξερίζωσαν τη δεισιδαιμονία από την ανθρώπινη ψυχή, ωστόσο η επίκληση της «κακιάς ώρας» (ή, σε άλλες περιπτώσεις, της «εκδίκησης της φύσης» και της επίσης σκοτεινής «θεομηνίας») μόνο δειλή αποποίηση ευθυνών συνιστά και μόνο ένα επιτυγχάνει: να ευνοεί την επανάληψη, εσαεί, της «κακιάς ώρας».
Είναι τόσες οι «κακές στιγμές» που έχουν μετατρέψει τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος σε πέρασμα γα τον άλλο κόσμο και είναι τόσο γνωστοί οι λόγοι (ο ένας λόγος, ο μοναδικός: το κέρδος) που οδήγησαν σε αλλεπάλληλα δυστυχήματα ώστε να μην πείθεται κανείς ότι «κάτι θα γίνει» ακούγοντας ότι «διενεργούνται έρευνες» ύστερα από εντολή της «βαθύτατα συγκινημένης» πολιτείας. Αν κάθε καράβι που επισκευάζεται στο Πέραμα (αλλά όχι στα ναυπηγεία του Σκαμαραγκά, της Ελευσίνας, της Σύρου και της Χαλκίδας) συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να μεταβληθεί σε ακάτιο του Χάροντα, φταίει το ότι εκεί καταπατείται συστηματικά και διαρκώς η στοιχειώδης νομιμότητα, εν γνώσει μάλιστα όσων υποτίθεται πως έχουν ταχθεί να μεριμνούν για την τήρηση της νομιμότητας, και οι οποίοι απλώς εκφράζουν μονότονα και βαριεστημένα μια «βαθύτατη οδύνη» που ουδόλως τους κλονίζει.
Μαύρη εργασία, αδήλωτοι εργάτες, πιστοποιητικά που δίνονται χωρίς αυτοψία, υποκατάσταση της πολιτείας από ιδιωτικά «ελεγκτικά» συνεργεία, εγκληματική αδιαφορία για την προμήθεια και χρήση μιας ειδικής συσκευής δημουργημένης από το Πολυτεχνείο, πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, που θεωρείται «μοιραία» αναλώσιμη, αφού η πρώτιστη έγνοια είναι να μειωθούν τα ναύλα που καταβάλλονται ημερησίως, να τελειώσει ή δουλειά μια ώρα αρχύτερα και ας υπάρχει θανάσιμος κίνδυνος για όσους θα την αναλάβουν· ανώνυμοι είναι άλλωστε, μόνο στο αγγελτήριο του θανάτου τους θα γραφτεί το όνομά τους, ποτέ δεν θα το δούμε ανάμεσα στα ονόματα όσων διασκέδασαν στη μια ή την άλλη δεξίωση της «υψηλής κοινωνίας» ή πήγαν στο Ηρώδειο ή φιλοξένησαν στο σκάφος τους πέντε υπουργούς και δέκα κομματικά στελέχη.
Οι εξ ανωνύμων ανώνυμοι από τη μια, οι «αδήλωτοι» από την άλλη, αλλοδαποί κυρίως. Αυτοί, ζουν ή πεθαίνουν, δεν αφήνουν ίχνος, ούτε καν για τους ιατροδικαστές. Συμπληρώθηκε εικοσαετία αφότου ανατινάχτηκε στο Πέραμα το δεξαμενόπλοιο «Αναγκελ Γκρέιτνες» και παραμένει ανεξακρίβωτο πόσοι εργαζόμενοι σκοτώθηκαν. Τώρα, και με δεδομένο ότι στα αμπάρια του «Friendship Gas» είχαν κατέβει και «αδήλωτοι», σαν σκλάβοι νέου τύπου, ποιος μπορεί να είναι βέβαιος ότι οι νεκροί ήταν μόνο οχτώ;
ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
